Άντρας και Γυναίκα: δημιουργημένοι για σχέση

Ένα ιδιαίτερα κοινό ερώτημα που μπορεί να απασχολεί πολλούς ανθρώπους είναι το εξής: γιατί δημιουργηθήκαμε;

Διαβάζουμε την περικοπή που λέει  ότι ο Θεός μας δημιούργησε, και στην πορεία βλέπουμε έναν – έναν τους λόγους γιατί. Θα δούμε ότι είμαστε Δημιουργημένοι για σχέση. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, το εδάφιο που ομολογεί ότι είμαστε δημιουργημένοι, και μετά θα ανατρέξουμε στα εδάφια που απαντούν το σημερινό «Γιατί»; Γένεση 1:26-27 και μετά κεφάλαιο 2:18-25:

Μετά είπε ο Θεός: «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση, κι ας εξουσιάζει στης θάλασσας τα ψάρια, στου ουρανού τα πτηνά, στα ζώα και γενικά σ’ όλη τη γη και στα ερπετά που σέρνονται πάνω σ’ αυτήν». Δημιούργησε, λοιπόν, ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του την εικόνα, «κατ’ εικόνα Θεού» τον δημιούργησε, τους δημιούργησε άντρα και γυναίκα. […] Ο Κύριος ο Θεός είπε: «Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιον μ’ αυτόν». Ο Κύριος έπλασε από το έδαφος όλα τα ζώα του αγρού και τα πτηνά του ουρανού και τα έφερε μπροστά στον άνθρωπο, για να δει πώς θα τα ονομάσει. Και ό,τι όνομα έδινε ο άνθρωπος σε κάθε ζωντανή ύπαρξη, αυτό ήταν και το όνομά της. Έδωσε ονόματα σε όλα τα ζώα, στα πτηνά του ουρανού και στα άγρια θηρία. Για τον άνθρωπο όμως δεν βρέθηκε σύντροφος όμοιός του. Τότε ο Κύριος ο Θεός τον έριξε σε βαθύ ύπνο κι αποκοιμήθηκε· πήρε μία από τις πλευρές του και τη θέση της τη συμπλήρωσε με σάρκα. Μετά, από την πλευρά που πήρε από τον Αδάμ, σχημάτισε μια γυναίκα και την οδήγησε σ’ αυτόν. Τότε ο Αδάμ είπε: «Αυτό επιτέλους είναι κόκαλο από τα κόκαλά μου και σάρκα από τη σάρκα μου. ’’Γυναίκα” αυτή θα λέγεται, γιατί απ’ τον άντρα πάρθηκε». Γι’ αυτόν το λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του· θα γίνονται ένας άνθρωπος. Ο Αδάμ και η γυναίκα του ήταν και οι δύο γυμνοί και δεν ντρέπονταν.

Μία από τις βασικές διαφορές μεταξύ της βιβλικής ιδέας του Θεού, για τη δημιουργία του ανθρώπου, και άλλων εναλλακτικών απόψεων (δηλαδή, μεταξύ μιας βιβλικής χριστιανικής κατανόησης της πίστης και άλλων εναλλακτικών) είναι όλη αυτή η ιδέα της σχέσης.

Υπάρχουν τρία πράγματα που θέλω να εστιάσουμε μέσα από το απόσπασμα αυτό. Πιο συγκεκριμένα, θα μάθουμε:

1. Γιατί χρειαζόμαστε σχέσεις
2. Τι είδους σχέσεις χρειαζόμαστε
3. Ποιο είναι το κλειδί για να αποκτήσουμε τις σχέσεις

1. Γιατί χρειαζόμαστε σχέσεις;

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με την αφήγηση της δημιουργίας, παρόλο που δεν τη διαβάσαμε όλη, είναι πως, κάθε φορά που βλέπεις τον Θεό να δημιουργεί, η αφήγηση χρησιμοποιεί την ίδια φράση ακριβώς:  «Ο Θεός δημιούργησε»… Αυτός δημιούργησε τα αστέρια, το φεγγάρι και τον ήλιο. Δημιούργησε τη βλάστηση. Δημιούργησε τα ψάρια και δημιούργησε τα πουλιά. Κάθε φορά που δημιουργεί, λέει πάντα, «Ο Θεός δημιούργησε». Μιλάει στο τρίτο πρόσωπο. Αλλά όταν πρόκειται για την ανθρωπότητα, και μόνο τότε, η αντωνυμία αλλάζει. Μόνο όταν ο Θεός ετοιμάζεται να δημιουργήσει την ανθρωπότητα, αναφέρεται στον εαυτό του στον πληθυντικό. Είναι όταν μας δημιούργησε που η πολλαπλότητα Του αναδεικνύεται! Ο Άγιος Αυγουστίνος λέει ότι «η Τριάδα είναι η μόνη εκδοχή του αληθινού Θεού». Η Αγία Τριάδα μας δίνει την κατανόηση μιας απόλυτης πραγματικότητας, που έχει την προσωπική σχέση στον πυρήνα της.

Αυτό που ουσιαστικά λέει ο Άγιος Αυγουστίνος είναι ότι μόνο ο χριστιανικός Θεός είναι μια κοινότητα. Δεν ζει απλώς σε κοινότητα, αλλά είναι ο ίδιος μια κοινότητα!

Και ο Θεός αυτός, ο οποίος δεν είχε ποτέ αρχή αλλά υπήρχε από την παρελθοντική αιωνιότητα, είναι μια κοινότητα προσώπων που απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον, αγαπούν ο ένας τον άλλον και επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον. Σε κάθε άλλη πίστη, σε κάθε άλλη κοσμοθεωρία, σε κάθε άλλη φιλοσοφία, η σχέση μπαίνει αργότερα. Οι ιδέες της σχέσης και της αγάπης εισέρχονται ως δευτερεύοντα γεγονότα. Αλλά στη χριστιανική πραγματικότητα η αγάπη και η έννοια μιας οικείας σχέσης υπήρχαν αιώνια μέσα στην ουσία του ίδιου του Θεού. Η ιδέα ενός αιώνιου Θεού χωρίς αρχή, μιας τριπρόσωπης τριαδικής κοινότητας, είναι κάτι το μοναδικό.

Αν πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι ο Θεός είναι μονοπρόσωπος, και μια μέρα δημιούργησε τους αγγέλους, μια μέρα δημιούργησε τα άλλα όντα και μια μέρα δημιούργησε τον κόσμο, αυτό σημαίνει ότι η αγάπη έρχεται αργότερα. Σωστά; Αφού δημιούργησε τα πάντα, είδε κάτι, του άρεσε, το αγάπησε. Με οποιονδήποτε άλλο θεό εκτός από τον Τριαδικό Θεό, η αγάπη και η προσωπική σχέση έρχονται αργότερα. Είναι παράγωγα. Είναι δεύτερα.

Η Τριάδα όμως σημαίνει ότι η προσωπική σχέση είναι πρωταρχική. Είναι το νόημα της απόλυτης πραγματικότητας. Είναι το νόημα της ίδιας της ύπαρξης της ζωής. Δεν είναι ένα μέσο για έναν σκοπό, αλλά είναι η ίδια η ζωή. Μόνο έτσι μπορεί να επεξηγηθεί το εδάφιο 18 του δευτέρου κεφαλαίου. Στο 2:18, λέει: «Ο Κύριος ο Θεός είπε: Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιον μ’ αυτόν». Αντιλαμβάνεστε ότι μέχρι τώρα ό,τι έχει φτιάξει ο Θεός είναι καλό; Ο Θεός φτιάχνει τα πουλιά και είναι καλά. Ο Θεός φτιάχνει τα ψάρια και είναι καλά. Ο Θεός φτιάχνει το φως και το σκοτάδι και είναι καλά. Ξαφνικά, ο Θεός φτιάχνει τον άνθρωπο και υπάρχει κάτι που δεν είναι καλό σε αυτόν, κάτι ελλιπές. Εδώ μπορεί να σκεφτείς: «Για μισό λεπτό. Μήπως υπήρχε κάποιο σχεδιαστικό ελάττωμα»; Σίγουρα όχι!!! Δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα στη Βίβλο που να αποδεικνύει ότι η φύση του Θεού είναι να κάνει λάθη. Γιατί τότε το πρώτο ανθρώπινο ον είναι μοναχικό; Γιατί ο πρώτος άνθρωπος αισθάνεται έλλειψη στον παράδεισο; Η απάντηση είναι ότι είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα κάποιου που δεν είναι απλώς ένα εγώ, αλλά και ένα εμείς. Επομένως, δεν θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι μέχρι να μην είμαστε απλώς ένα εγώ αλλά και ένα εμείς.

Ο Αδάμ φτιάχτηκε κατ’ εικόνα μιας κοινότητας. Και ως εκ τούτου, όταν ήταν το μοναδικό άτομο στον νεοδημιουργημένο κόσμο, είχε απεγνωσμένα ανάγκη από κοινωνία, επειδή φτιάχτηκε κατ’ εικόνα κάποιου που και αυτός ήταν κοινότητα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό! Ο Θεός αναφέρεται στην πολλαπλότητά του καθώς μας δημιουργεί (εδ. 26), επειδή μας δημιούργησε για να ανήκουμε σε κοινότητα. Μας δημιούργησε κατ’ εικόνα μιας κοινότητας. Μας έφτιαξε κατ’ εικόνα ενός εγώ που είναι επίσης ένα εμείς.

Επομένως, εσύ και εγώ δεν μπορούμε να είμαστε ο αληθινός μας εαυτός, δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με την ανθρωπιά μας, και πάντα θα υπάρχει κάτι λάθος με εμάς, αν είμαστεμόνο ένα εγώ.

Πρέπει να είμαστε και εμείς ένα

Η προσωπική σχέση, λοιπόν, είναι το νόημα της ζωής. Η προσωπική σχέση είναι η ουσία της ανθρωπιάς μας. Οι προσωπικές σχέσεις είναι αυτό για το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Ο κόσμος τριγύρω σου σου λέει πως πάνω από όλα είσαι εσύ και κανένας άλλος. Πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου, να διαλέξεις τον εαυτό σου πάνω από όλα και οι σχέσεις να υπηρετούν τις ανάγκες σου, αλλιώς να τις αλλάξεις. Η Χριστιανική πίστη, όμως, σου λέει πως χρειάζεσαι σχέσεις, επειδή είσαι φτιαγμένος κατ’ εικόνα μιας κοινότητας, ενός Θεού που είναι κοινότητα.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τις σχέσεις, αλλά η ερώτηση που προκύπτει τότε είναι: «Τι σχέσεις χρειαζόμαστε»;

2. Τι είδους σχέσεις χρειαζόμαστε;

Τι είδους κοινότητα και σχέσεις χρειαζόμαστε; Υπάρχουν δύο είδη σχέσεων που χρειαζόμαστε, αν θέλουμε να είμαστε πλήρως άνθρωποι, όπως δηλαδή φτιαχτήκαμε να είμαστε. Πρώτον, χρειαζόμαστε μια βαθιά, προσωπική σχέση με τον Θεό. Για να το κατανοήσουμε σωστά, θα ήθελα να ανατρέξουμε στο εδάφιο 26 του πρώτου κεφαλαίου παράλληλα με άλλες δυο βιβλικές αφηγήσεις της δημιουργίας. Η πρώτη αφήγηση βρίσκεται στο βιβλίο των Παροιμιών και η δεύτερη στο βιβλίο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Στο Παροιμίες 8 έχουμε μια συναρπαστική περιγραφή της δημιουργίας. Στη Γένεση κεφάλαιο 1 ο Θεός πάντα μιλάει για να δημιουργήσει. Πάντα δημιουργεί μέσω μιας λέξης, αλλά στο 8^ο κεφάλαιο των Παροιμιών μας δίνει μια νέα εικόνα. Στις Παροιμίες 8:27-31 ο Λόγος του Θεού, η σοφία του Θεού, προσωποποιείται και είναι αυτή που αφηγείται. Στην αφήγηση εκεί, ο Λόγος, η σοφία του Θεού βρίσκεται δίπλα στον Θεό κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Πιο συγκεκριμένα:

«Ήμουν εκεί όταν στέριωνε τους ουρανούς, όταν χάραζε κύκλο τον ορίζοντα στο πρόσωπο του ωκεανού· όταν ψηλά τα νέφη στέριωνε κι ορμητικά αναβρύζαν της αβύσσου οι πηγές· όταν έβαζε όριο στη θάλασσα, ώστε να μην το ξεπερνάνε τα νερά· όταν της γης έβαζε τα θεμέλια. Τότε ήμουν κοντά του σαν μικρό παιδί κι ήμουν η καθημερινή του ευχαρίστηση, ενώ στην παρουσία του χαιρόμουν ακατάπαυστα· χαιρόμουν στης δικής του γης την οικουμένη κι ήμουν ευτυχισμένη στους ανθρώπους ανάμεσα» (Παροιμίες 8:27-31).

Και στο 1^ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, βλέπουμε:

«Απ’ όλα πριν υπήρχε ο Λόγος κι ο Λόγος ήτανε με τον Θεό, κι ήταν Θεός ο Λόγος. […] Τα πάντα δι’ αυτού δημιουργήθηκαν κι απ’ όσα έγιναν τίποτα χωρίς αυτόν δεν έγινε. […] Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας, και είδαμε τη θεϊκή του δόξα… Ο νόμος δόθηκε δια του Μωυσέως, η χάρη η θεϊκή όμως και η αλήθεια ήρθε σ’ εμάς δια του Ιησού Χριστού. Κανείς ποτέ δεν είδε το Θεό· μόνο ο μονογενής Υιός, που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό» (Ιωάννης 1:1, 3, 14, 17-18).

Εντοπίζετε την εικόνα της δημιουργίας στις δύο αυτές περικοπές;

Φανταστείτε την εικόνα. Αρχικά, στις Παροιμίες βλέπουμε: «Ήμουν σαν παιδί στο πλευρό του. Ήμουν δίπλα Του». Αλλά στο ευαγγέλιό του ο Ιωάννης αναφέρει πως κατά τη διάρκεια της δημιουργίας: «Ο υιός ήταν μέσα στην αγκάλη του πατέρα Θεού». Θα σας παραθέσω μερικές εικόνες αγάπης ανθρώπων που βρίσκονται στον καναπέ του σπιτιού τους, υπάρχει μια ποικιλία παραδειγμάτων, αλλά όχι και τρομερά μεγάλη ποικιλία. Ίσως ένας γονιός με το μικρό του παιδί, το οποίο έτρεξε και ήρθε κατευθείαν στην αγκαλιά του. Ίσως μια μητέρα που θηλάζει το μωράκι της. Ίσως δύο άνθρωποι που αγκαλιάζονται. Ίσως ένα ανδρόγυνο, που αγκαλιάζονται ή κάνουν έρωτα. Ό,τι κι αν κάνει, αυτή είναι η πιο οικεία ανταλλαγή αγάπης. Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στην αγκαλιά σου, αν δεν έχεις κάποια οικειότητα μαζί του. Ωστόσο, στη δημιουργία, ο Πατέρας και ο Υιός ήταν τυλιγμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Και δεν είναι μόνο αυτό. Όπως αναφέρεται στις Παροιμίες 8:30-31: «Τότε ήμουν κοντά του σαν μικρό παιδί κι ήμουν η καθημερινή του ευχαρίστηση, ενώ στην παρουσία του χαιρόμουν ακατάπαυστα· χαιρόμουν στης δικής του γης την οικουμένη κι ήμουν ευτυχισμένη στους ανθρώπους ανάμεσα». Στη δημιουργία είναι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα που αγαπούν ο ένας τον άλλον, γελούν και χορεύουν. Η δημιουργία απορρέει από αυτή την εκστατική ανταλλαγή αγνής αγάπης μεταξύ τους. Αγαπούν και αγαπιούνται. Γνωρίζουν και γνωρίζονται. Επαινούν και επαινούνται. Απολαμβάνουν και απολαμβάνονται. Και εκεί είναι που έρχεται το εδάφιο 26 του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης και λένε μεταξύ τους: «ας κάνουμε άνθρωπο κατά την εικόνα και την ομοίωση μας». Αντιλαμβάνεστε τη σημασία; Αυτό που πραγματικά λένε είναι:«Ας κάνουμε αυτά τα όντα ικανά να αγαπούν και να αγαπιούνται, να γνωρίζουν και να γνωρίζονται, να απολαμβάνουν και να απολαμβάνονται. Ας κάνουμε αυτά τα όντα ικανά να μπουν στον χορό μας». Γι’ αυτό δημιουργήθηκες! Είσαι φτιαγμένος/η για την αγκαλιά του. Είσαι φτιαγμένος/η γι’ αυτό τον χορό. Φτιάχτηκες για να μπεις σε μια πολύ βαθιά, στενή, προσωπική σχέση μαζί του, για να του δίνεις χαρά και να νιώθεις ότι είσαι η χαρά του, για να του δίνεις έπαινο και να νιώθεις ότι είναι ευχαριστημένος και σε επιβεβαιώνει, και για να του δίνεις αγάπη και να νιώθεις την αγάπη του. Ο Θεός σε καλεί στην αγκαλιά του. Σε καλεί σε έναν χορό. Καλείσαι σε μια βεβαιότητα της αγάπης του. Καλείσαι σε μια ανταλλαγή αγάπης. Καλείσαι στην αγκαλιά του. Είσαι φτιαγμένος γι’ αυτού του είδους τη σχέση με τον Θεό. Οπότε, το πρώτο είδος σχέσης που χρειάζεσαι είναι σχέση με τον Θεό.

Δεύτερον, δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο για μια σχέση με τον Θεό, αλλά είμαστε επίσης φτιαγμένοι για παρόμοια βαθιά ενότητα και με άλλους ανθρώπους. Επιτρέψτε μου να σας δείξω ένα ακόμη στοιχείο εδώ στο βιβλίο της Γένεσης 2:18: «Ο Κύριος ο Θεός είπε: Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος». Σκέψου για ένα λεπτό τις ριζοσπαστικές συνέπειες της Βίβλου, όταν λέει ότι στον παράδεισο ο Αδάμ ήταν μόνος. Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω μερικά πράγματα για τον κήπο της Εδέμ: υπέροχο φαγητό, υπέροχη φύση, καθόλου προβλήματα, τέλειος καιρός, τα πάντα τέλεια! Είχε άνεση. Είχε ομορφιά. Είχε ευχαρίστηση. Είχε τα πάντα. Είχε επίσης μια καταπληκτική πνευματική ζωή. Καμία αμαρτία. Περπατούσε με τον Θεό. Μπορούσε να μιλήσει με τον Θεό. Σωστά; Ακόμη και εκεί, όμως, ο Αδάμ είναι ακόμα μόνος. Ακόμα και με όλα αυτά χρειάζεται την ανθρώπινη φιλία. Χρειάζεται ανθρώπινη σχέση. Τι σημαίνει αυτό; Είναι συγκλονιστικό!!! Σκεφτείτε την ταπεινότητα του Θεού να το κάνει αυτό. Εκτός αν πιστεύετε ότι ο Θεός έκανε λάθος, και δεν υπάρχει καμία ένδειξη γι΄ αυτό. Ο Θεός μας έφτιαξε επίτηδες έτσι, ώστε να έχουμε τόσο βαθιά ανάγκη για ανθρώπινες σχέσεις που ούτε ο παράδεισος δεν θα μπορούσε να την ικανοποιήσει. Ο Θεός μας έκανε επίτηδες να έχουμε τόσο πολλή ανάγκη από άλλους ανθρώπους, ώστε ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να μας ικανοποιήσει μόνος Του. Στην πραγματικότητα μπορεί, αλλά δεν το κάνει. Μας δημιούργησε με τέτοιον τρόπο, ώστε πολλά πράγματα που θέλει να μας δείξει και πολλά πράγματα που θέλει να μας δώσει μπορούν να έρθουν μόνο μέσω άλλων ανθρώπων. Ο παράδεισος δεν ήταν παράδεισος χωρίς αγάπη. Ο παράδεισος δεν ήταν παράδεισος χωρίς φιλία.

Ο Θεός μας έφτιαξε έτσι. Αντιλαμβάνεστε τι μας λέει εδώ ο Λόγος του Θεού; Οι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας είναι τεράστιες. Δεν μπορείς να γνωρίσεις αυτόν τον Θεό και να αναπτυχθείς στην εικόνα του Θεού χωρίς κοινότητα. Δεν μπορείς να αναπτυχθείς στην ομοίωσή Του. Δεν θέλεις να Του μοιάσεις; Δεν θέλεις να έχεις τη σοφία Του, το θάρρος Του και τη δύναμή Του; Δεν θέλεις να γίνεις πιο δυνατός; Δεν θέλεις να είσαι πιο χαρούμενος; Δεν θέλεις να είσαι πιο τρυφερός; Δεν θέλεις να μεγαλώσεις και να γίνεις όλα όσα Εκείνος ήθελε να γίνεις; Δεν μπορείς να μεγαλώσεις μόνος σου ως άτομο στην εικόνα κάποιου που δεν είναι απλώς ένα εγώ, αλλά είναι ένα εμείς. Δεν μπορείς να γίνεις αυτός που υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι χωρίς κοινότητα. Σε αυτή τη σύγχρονη ατομικιστική δυτική κουλτούρα, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, δεν μας αρέσει η ευθύνη, φυλάμε την ιδιωτική μας ζωή και δεν μας αρέσει να συμμετέχουμε σε πράγματα. Ο Θεός όμως μας καλεί σε σχέση. Μας έφτιαξε να ζούμε σε σχέση. Σχέση με τον Θεό και σχέση με άλλους ανθρώπους. Η πραγματικότητα, όμως, κάποιες φορές διαφέρει. Έρχεσαι στην εκκλησία και μετά φεύγεις, διαβάζεις ένα βιβλίο, κάνεις τις προσευχές σου και νομίζεις ότι παίρνεις όλες τις σωστές πληροφορίες. Το ογδόντα τοις εκατό από αυτά που ακούς δεν ξέρεις πως ισχύουν και για σένα, ακριβώς επειδή νομίζεις ότι δεν αφορούν εσένα. Ο λόγος όμως που δεν τα ακούς και δεν σε «αγγίζουν» είναι επειδή δεν ξέρεις ποιος είσαι. Μόνος/η σου δεν μπορείς να ξέρεις ολοκληρωτικά ποιος/ποια πραγματικά είσαι. Έχεις ακούσει ποτέ τον εαυτό σου σε ηχογράφηση ή βίντεο, και σκέφτηκες, «Πωωω! Πώς ακούγομαι έτσι»; Και ίσως να σκέφτηκες πως δεν ακούγεσαι έτσι στην πραγματικότητα. Αλλά κάποιος άλλος που το άκουσε σου είπε: «όχι! Έτσι ακριβώς ακούγεσαι»!

Ή, έχεις βγει φωτογραφία και νόμιζες ότι θα φαινόσουν όμορφος/η αλλά μετά είδες την φωτογραφία και απογοητεύτηκες; Πρόσεξε, όλα αυτά  προκύπτουν από το γεγονός πως, τις περισσότερες φορές, έχουμε άλλη εντύπωση και άλλη εικόνα για τον εαυτό μας. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είσαι αυτό που οι άλλοι βλέπουν και ακούν. Μόνο κάποιος άλλος, έξω από εσένα, μπορεί να σου πει αντικειμενικά πώς μοιάζεις και πώς ζεις, γιατί η εντύπωση που έχεις για τον εαυτό σου είναι επηρεασμένη από γεγονότα, εμπειρίες και συναισθήματα. Αγαπητοί μου, δεν θα μάθετε ποτέ ποιος είναι ο Ιησούς, αν ζείτε εκτός μιας κοινότητας που χαρακτηρίζεται από βαθιές σχέσεις, και ποτέ δεν θα μάθετε ποιος είστε εσείς έξω από τέτοια κοινότητα. Ο λόγος είναι απλός. Ως άνθρωπος χρειάζομαι άλλους χριστιανούς. Χρειάζομαι άλλους ανθρώπους που γνωρίζουν τον Χριστό, που θα δουν μια άλλη πλευρά Του, που θα καταλάβουν κάτι διαφορετικό. Ποτέ δεν θα δω πραγματικά τον αληθινό Ιησού χωρίς να βρίσκομαι σε ουσιαστική κοινωνία με ανθρώπους με τους οποίους προσεύχομαι, με ανθρώπους με τους οποίους μιλάω, με ανθρώπους με τους οποίους είμαι πρόθυμος να ομολογήσω πως: «Αυτή δεν είναι η προσωπική μου ζωή, η ζωή μου είναι δική σας υπόθεση, είμαι υπόλογος σε εσάς». Ο Λόγος του Θεού μας καλεί σε βαθιά σχέση με τον Θεό, και σε βαθιές σχέσεις με άλλα ανθρώπινα όντα. Σχέσεις ανοικτές και ειλικρινείς. Όμως, θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε πολύ χρόνο σε αυτό, αλλά θα αρκεστώ στο να πω ότι χρειάζεσαι σχέσεις και με άτομα που είναι διαφορετικά από εσένα. Στην αφήγηση της δημιουργίας βλέπεις πως ο Θεός δεν δημιουργεί έναν δεύτερο Αδάμ. Δεν δημιουργεί απλώς έναν ακόμα άντρα. Δεν δημιουργεί κάτι ίδιο, αλλά έναν παντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Διαφορετικό σε φύλο, διαφορετικό σε χαρακτήρα, σε χαρίσματα, σε δυνάμεις και σε αδυναμίες. Χρειάζεσαι ανθρώπους που δεν είναι ίδιοι μαζί σου, γιατί στη διαφορετικότητα θα μπορέσεις πραγματικά να έρθεις σε μια τριβή που θα γίνεις καλύτερος/η, θα γίνεις δυνατότερος/η, θα γίνεις περισσότερο σαν την εικόνα και την ομοίωση αυτού που είναι ένας Θεός, αλλά ταυτόχρονα, τρία διαφορετικά πρόσωπα.

3. Το κλειδί για να αποκτήσουμε τις σχέσεις

Υπάρχει ένα «κλειδί» για τη σχέση που είχε ο Αδάμ και η Εύα στον κήπο, που εμείς δεν το έχουμε και αυτός είναι ο λόγος που οι σχέσεις μας δεν μας ικανοποιούν πλήρως, όπως φαίνεται να γίνεται στον κήπο. Όταν ο Αδάμ βλέπει την Εύα, λέει: «²³ Αυτό επιτέλους είναι κόκαλο από τα κόκαλά μου, και σάρκα από τη σάρκα μου». Οι σχέσεις μας δεν φαίνεται να έχουν ποτέ την ίδια νότα απόλυτης ικανοποίησης και τελειότητας. Οι σχέσεις μας είναι επιφανειακές ή και μερικές φορές πραγματικά καταχρηστικές. Ακόμα και οι καλύτερες τείνουν πάντα να καταρρέουν. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι στον κήπο της Εδέμ είχαν κάτι που εμείς έχουμε χάσει. Κάτι όμως που μπορούμε να αποκτήσουμε και πάλι μέσω του Ιησού Χριστού. Το κλειδί για όλες τις σπουδαίες σχέσεις είναι το εδάφιο 25: «Ο Αδάμ και η γυναίκα του ήταν και οι δύο γυμνοί και δεν ντρέπονταν». Αυτό είναι το «κλειδί» των σχέσεων. Πιο συγκεκριμένα, το γεγονός πως ήταν γυμνοί σημαίνει ότι ήταν διαφανείς. Δεν είχαν τον έλεγχο του τι έβλεπε ο άλλος. Δεν χρειαζόταν να κρύβονται. Δεν φοβόντουσαν την έκθεση. Δεν είχαν ανάγκη να ελέγχουν τι γνώριζε ο άλλος. Γιατί; Επειδή δεν ντρέπονταν! Ήταν απόλυτα άνετοι με τον εαυτό τους. Είχαν μια απόλυτα σταθερή ταυτότητα.

Γνώριζαν ποιοι ήταν. Και αυτό ακριβώς είναι που χρειαζόμαστε όλοι. Έχουμε την ανάγκη να μας γνωρίζουν ολοκληρωτικά και παρόλα αυτά να μας αγαπούν ολοκληρωτικά, όπως έλεγε ένας ποιμένας. Έχουμε ανάγκη να είμαστε «γυμνοί», απόλυτα γνωστοί, αλλά και απόλυτα αγαπημένοι, χωρίς ντροπή. Και αυτό θέλουμε να το έχουμε κι εμείς, επειδή είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα της Τριάδας, όπου γνωρίζει και αγαπάει ο ένας τον άλλον ολοκληρωτικά. Το χρειαζόμαστε απεγνωσμένα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι το νόημα της ζωής σου. Γι’ αυτό είσαι φτιαγμένος/η! Το πρόβλημα όμως σε αυτόν τον κόσμο είναι ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε. Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ: «Αν γνώριζαν πραγματικά ποιος είμαι και όχι τι τους δείχνω και λέω, δεν υπάρχει περίπτωση να με αγαπούσαν. Πιθανά και να με παρατούσαν». Ο λόγος είναι ότι βαθιά μέσα στην καρδιά μας γνωρίζουμε ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μας. Είτε πιστεύεις αυτή την ιστορία είτε όχι, είτε πιστεύεις τη Βίβλο είτε όχι, είτε πιστεύεις στον Χριστιανισμό είτε όχι, ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να καλυφθείς.  Γι’ αυτό και εμείς αποφασίζουμε να «καλυφθούμε»  και δεν μπορούμε να ανοιχτούμε, γιατί ξέρουμε ότι, αν εξωτερικευθούμε, οι άνθρωποι θα δουν την αμαρτία μας και τα ελαττώματά μας. Θέλουμε να καλυφθούμε, αλλά αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι πνευματική κάλυψη. Για να αλλάξουν τα πάντα, αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε πάνω στον σταυρό. Έχεις παρατηρήσει ότι σταυρώθηκε γυμνός; Του πήραν τα ρούχα και έριξαν κλήρο για αυτά. Αυτή ήταν η απόλυτη ταπείνωση. Αλλά ήταν πρόθυμος να το κάνει! Γιατί; Το έκανε για να πληρώσει για τις αμαρτίες μας. Η γύμνια του Ιησού μπορεί να γίνει το δικό μας κάλυμμα!!! Γιατί το έκανε αυτό; Το έκανε επειδή σε αγαπάει!!! Η γύμνια του Χριστού είναι η απόδειξη ότι ο Θεός κοίταξε βαθιά μέσα στην καρδιά σου και σε αγαπάει ούτως ή άλλως, τόσο ώστε ο Υιός Του να θυσιαστεί. Αν μπορείς να πιστέψεις στη γύμνια του Ιησού Χριστού στον σταυρό για χάρη σου και κατανοήσεις το μέγεθος της αγάπης Του, τότε μπορείς να είσαι γυμνός και χωρίς ντροπή μπροστά στον Θεό και να λες: «Ξέρω ότι είμαι αμαρτωλός, αλλά είμαι καλυμμένος και αγαπημένος, εξαιτίας του Ιησού».

Επίλογος

Μόνο αν πιστέψει κανείς στον Χριστό, θα μπορεί πραγματικά να είναι γυμνός, με την έννοια της απόλυτης διαφάνειας και να έχει τη δύναμη να βγει τελικά στον κόσμο, επειδή δεν χρειάζεται την έγκριση κανενός. Να μπορεί να προχωρήσει και να δημιουργήσει σχέσεις. Να μπορεί, επιτέλους, να έχει τις σχέσεις που χρειάζεται. Το κατανοείς αυτό; Ο Ιησούς ξεγυμνώθηκε, για να μπορούμε εμείς να καλυφθούμε με την αγάπη Του. Η γύμνια του Ιησού είναι το κάλυμμά μας. Αυτό είναι το «κλειδί» για να έχεις σχέσεις που θα σε κάνουν επιτέλους τον άνθρωπο που ο Θεός ήθελε να είσαι.