Όταν μιλάμε για αναγέννηση, αναφερόμαστε στο μεγαλύτερο θαύμα που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος στην πορεία της βιολογικής του ζωής. Αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό για την αναγέννηση, θα λέγαμε επιγραμματικά ότι αναγέννηση είναι η επιστροφή του Πνεύματος του Θεού στο ανθρώπινο πνεύμα.
Στο βιβλίο των Παροιμιών διαβάζουμε ότι «Λύχνος του Κυρίου είναι το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο ερευνά πάντα τα ενδόμυχα της καρδίας» (20:27). Μιλώντας ανθρωπομορφικά, εδώ ο Θεός αναφέρει ότι έχει ένα «λυχνάρι» που κάνει μια σημαντική δουλειά: ερευνά μέσα στον άνθρωπο όλα του τα ενδόμυχα, φέρνει στο φως τη βαθιά καρδιά του, ώστε να είναι σε θέση ο άνθρωπος να διακρίνει την πνευματική του κατάσταση και με τη χάρη του Θεού να συμμορφώνεται με την εικόνα του Δημιουργού Του.
Με την πτώση και την είσοδο της αμαρτίας στον άνθρωπο οι συνέπειες ήταν οδυνηρές. Καθώς το Πνεύμα του Θεού έφυγε από το πνεύμα του ανθρώπου, ο άνθρωπος έγινε πνευματικά νεκρός και το πνεύμα του έχασε την πιο σημαντική του λειτουργία, να επικοινωνεί με τον Θεό που είναι «Πνεύμα».Να γιατί στους πολύ δραστήριους όσο και επιτυχημένους Εφέσιους ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι είναι «νεκροί πνευματικά» (Εφεσίους 2:1), σε ανθρώπους που είχαν το εμπόριό τους και τις συναλλαγές τους στο μεγάλο λιμάνι της Εφέσου.
Να γιατί ο Κύριος θα πει στον άνθρωπο που θέλησε να Τον ακολουθήσει, αλλά πρώτα να έθαβε τον πατέρα του, «άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους». Οι πνευματικά νεκροί θα έθαβαν τους βιολογικά νεκρούς. Να γιατί στην επιστροφή του νεαρού ασώτου ακούμε, «αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός και ανέζησε» και να γιατί στη διακήρυξη του Ευαγγελίου είναι «οι νεκροί που θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού» και όσοι την ακούσουν θα ζήσουν, όχι βιολογικά, αλλά πνευματικά.
Όταν συμβεί αυτό το θαύμα, όταν «ανάψει» και πάλι το πνεύμα μας που είναι «ο λύχνος του Κυρίου», τότε για πρώτη φορά αρχίζουμε να βλέπουμε ότι είμαστε πνευματικά υπερχρεωμένοι, μας λείπει η ζωή, και η πνευματική μας απόσταση από το πρωτότυπό μας είναι τεράστια. Τότε συμβαίνουν μέσα μας πρωτόγνωρες οντολογικές αναταράξεις. Αρχίζει μια κάθοδος στον Άδη της ψυχής μας και η ανταπόκριση του Θεού διά του Αγίου Πνεύματος στην κραυγή του Ψαλμωδού «γνώρισε την καρδιά μου, εξέτασε και μάθε τους στοχασμούς μου» (Ψαλμός 139:23), μας οδηγεί αρχικά στην προσευχή του τελώνη: «ο Θεός, ιλάσθητί μοι, τω αμαρτωλώ». Τότε η αφυπνισμένη ψυχή εισέρχεται σε μια διαδικασία ενός αντίθετου παραλληλισμού, όπου από τη μία, καθώς οι ακτίνες του αγιασμού από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης έρχονται στην καρδιά μας, βγάζουν στο φως όλο και νέα επίπεδα αμαρτωλότητας και από την άλλη, την ίδια ώρα το Άγιο Πνεύμα μάς αποκαλύπτει όλο και περισσότερες διαστάσεις του ασύλληπτου μεγαλείου της Θείας αγάπης και ελέους. Ακολουθούν σταδιακά άγιες απελπισίες.
Η απελπισία του αγιασμού: «Ταλαίπωρος άνθρωπος, εγώ! Ποιος θα με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμαίους 7:24). Τα λόγια του Ησαΐα αρχίζουν να ηχούν μέσα μας: «Ω τάλας εγώ, ότι εχάθην. Επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων» (Ησαΐας 6:4), όπως και τα λόγια του Ιώβ: «…τώρα ο οφθαλμός μου Σε βλέπει, γι’ αυτό βδελύσσομαι εμαυτόν και μετανοώ εν χώματι και σποδώ» (42:5-6). Εισερχόμαστε σε μία πορεία από το «δεν υστέρησα σε τίποτα από τους υπέρ λίαν αποστόλους» στο «είμαι ο πρώτος των αμαρτωλών».
Παράλληλα βλέπουμε και την άγια απελπισία της διακονίας, όπου συνειδητοποιούμε ότι «ούτε ο φυτεύων είναι τι ούτε ο ποτίζων, αλλά ο Θεός ο αυξάνων», ότι «δεν είμαστε ικανοί να εννοήσουμε τι ως εξ ημών αυτών, αλλά η ικανότητά μας είναι του Θεού» (Β΄ Κορ. 3:5). Αυτό οδηγεί σε καθημερινή εξάρτηση από τον Κύριο σε όλα τα επίπεδα της ζωής, φέρνει ταπείνωση και αυξάνει την αγάπη μας για τον Κύριο, καθώς συνειδητοποιούμε ότι μου έχει «συγχωρηθεί πολύ», πάρα πολύ, και γι’ αυτό Τον αγαπάμε πολύ. Ας θυμόμαστε ότι «σε όποιον συγχωρείται λίγο, λίγο αγαπά». Επειδή μας συγχωρήθηκε και μας συγχωρείται κάθε μέρα πολύ, Τον αγαπάμε πολύ. Η ταπείνωση αυτή μας οδηγεί στην παραδοχή ότι δεν έχω αξία, γιατί είμαι κάποιος ή επειδή κάνω κάτι, αλλά γιατί με αγάπησε Κάποιος.
Αρχίζω να βιώνω τα ευλογημένα λόγια του Άσματος των Ασμάτων : «Εγώ είμαι του Αγαπητού μου και η επιθυμία Αυτού είναι προς εμέ» (7:10). Η ψυχή εισέρχεται και βιώνει έναν αυξανόμενα θείο πνευματικό έρωτα, όπου σε κάθε πνευματικό ραντεβού με τον Κύριο Τον κάνει να λέει : «Έτρωσες την καρδιά μου, αδελφή μου, νύμφη» και τη λαχτάρα Του να «δει την όψη μας και να ακούει τη φωνή μας», που η χάρη Του τις έκανε γλυκιές και όμορφες.
Η ψυχή μας στα τρία της συστατικά (νους – συναισθήματα – βούληση), που χωρίς το Άγιο Πνεύμα είχε μετατραπεί σε ένα τρομακτικό «Εγώ», τώρα γίνεται καθημερινά ένα «Εσύ Κύριε» και βιώνει το «ουχί διά δυνάμεως, ουχί δια ισχύος, αλλά διά του Πνεύματός Μου» (Ζαχαρίας 4:6). Το αναγεννημένο μας ανθρώπινο πνεύμα επικοινωνεί τώρα με τον Τριαδικό Θεό και μας μεταμορφώνει «εις την αυτήν εικόνα, από δόξης εις δόξαν». Τα μέλη μας (χέρια, πόδια, μάτια, αυτιά), που πριν την αναγέννηση ήταν «όπλα αδικίας», τώρα τα ίδια μέλη γίνονται «όπλα δικαιοσύνης και όπλα φωτός». Τώρα η αφετηρία μας δεν είναι η ψυχή μας στα τρία της συστατικά που αναφέραμε, αλλά το αναγεννημένο μας πνεύμα, όπου καλούμαστε να γνωρίσουμε την πνευματική μας ταυτότητα: Ποιος είμαι εν Κυρίω, τι έχω εν Κυρίω και τι μπορώ να κάνω εν Κυρίω. Είμαι ό,τι λέει ο Λόγος του Θεού ότι είμαι: «άγιος, δίκαιος, εκλεκτός, αγαπημένος κλπ». Έχω ό,τι λέει ο Λόγος ότι έχω: «σπέρμα Αυτού μέσα μου, απολύτρωση, άφεση, ειρήνη κλπ» και μπορώ να κάνω ό,τι λέει ο Λόγος ότι μπορώ: «να νικώ τον κόσμο, σε όλα να υπερνικώ, να έχω πάντοτε τη χαρά του Κυρίου, που κανένας δεν μπορεί να μου αφαιρέσει κλπ». Η ενδυνάμωσή μας η πνευματική γίνεται «εν Κυρίω» και «στο κράτος της ισχύος Αυτού». Μαθαίνω ότι μέσα μου, στο αναγεννημένο πνεύμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει γνωρίσει ποτέ μα ποτέ αμαρτία και αυτό είναι το δικό Του «σπέρμα», που έχει φέρει τη δική Του ζωή στο αναγεννημένο μου πνεύμα.
Αυτή η ζωή, όμως, είναι μπλοκαρισμένη από το ψυχικό επίπεδο που πρέπει να σπάει καθημερινά, ώστε να απεγκλωβίζεται και να ελευθερώνεται η ζωή του Θεού και γι’ αυτό απαιτείται η καθημερινή άρση του Σταυρού («όχι το θέλημά μου, αλλά το δικό Σου, Κύριε!») και η, σε τακτά διαστήματα, θαυμαστή παιδεία του Θεού, που μας οδηγεί στον αγιασμό, που χωρίς αυτόν κανένας δεν θα δει τον Κύριο. Όλα (σχέσεις, εργασία, γάμος, παιδιά, διακονία, χαρές, λύπες, χόμπυ κλπ.) Χριστοποιούνται και νοηματοδοτούνται με την αναγέννηση. Ζούμε με τις σωστές προτεραιότητες, διακρίνουμε τα διαφέροντα και φέρνουμε τον ευλογημένο Καρπό του Αγίου Πνεύματος στα εννέα στοιχεία Του. Τότε πορευόμαστε από πίστη σε πίστη, από δύναμη σε δύναμη, από δόξα σε δόξα και λαμβάνουμε χάρη αντί χάριτος.
Η αναγέννηση μας μετατρέπει σε ένα ζωντανό θαύμα, καθώς «ο Χριστός μορφώνεται μέσα μας» και προχωράμε μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα και χρόνο με τον χρόνο «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».Ο κόσμος με τα στοιχεία του, που άλλοτε ήταν το πεδίο των ηδονών μας,τώρα γίνεται ο αγρός μας, και η ώρα με τον Θεό, η μεγαλύτερη απόλαυση και η μεγαλύτερη ευλογία.
Το καλύτερο που θα μπορούσε να μας συμβεί στη ζωή έχει γίνει, εάν πραγματικά έχουμε βιώσει το θαύμα της αναγέννησης, εάν το «πρέπει να γεννηθείτε άνωθεν» είναι η θαυμαστή ανταπόκριση της ζωής μας.
Στον Θεό μας ανήκει όλη η δόξα!