Το παρακάτω κείμενο είναι η επετειακή ομιλία του ποιμένα της Β’ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, Γιώργου Αδάμ, η οποία και εκφωνήθηκε στην επετειακή εκδήλωση για την 100ετηρίδα της Β΄ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, το Σάββατο 6 Απριλίου 2024.
Σας ευχαριστούμε πολύ όλους κι όλες που είστε σήμερα μαζί μας για να μοιραστείτε τη χαρά μας. Πριν ξεκινήσω τη σύντομη ομιλία, χρειάζεται να κάνω κάποιες επισημάνσεις.
Στο τραπέζι εκτίθεται η Καινή Διαθήκη σε μετάφραση, έκδοση Γενεύης. Την παρήγγειλε ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, ο οποίος μαρτύρησε τη χρονιά που αυτή εκδόθηκε, το 1638. Η εκκλησία μας έχει ιδιαίτερους δεσμούς με το θέμα, αφού ο πρώην ποιμένας της, Γεώργιος Χατζηαντωνίου, έγραψε διδακτορική διατριβή στο Εδιμβούργο, το 1948, με θέμα τη βιογραφία του Πατριάρχη. Ευχαριστούμε θερμά τον αδελφό και πατέρα Μάρκο Φώσκολο, αρχειοφύλακα του Καθολικού Αρχείου Τήνου, που μετέφερε την πολύτιμη αυτή έκδοση και τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Τήνου Ιωσήφ για την ευγενική του άδεια, ώστε να την έχουμε σήμερα εδώ. Μπορείτε να τη δείτε από κοντά μετά το πέρας της εκδήλωσης.
Θέλω επίσης να αναγνωρίσω ανάμεσά μας την αγαπημένη μας Αφροδίτη Παπαδοπούλου – για μας η θεία Άφρω – 104 ετών σήμερα, την οποία ακούσαμε και είδαμε στο σύντομο βίντεο. Χαιρόμαστε που μπορέσατε να είστε μαζί μας. Ευχαριστούμε τον Θεό για σας, για το παράδειγμά σας, γιατί υπηρετήσατε την πατρίδα μας στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, το 1940-41, από τη θέση της εθελόντριας αδελφής νοσοκόμας, ευχαριστούμε για τη χριστιανική μαρτυρία σας. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να μας αξιώσει ο Θεός, όλους εμάς τους νεότερους, να σταθούμε εξίσου με πιστότητα και αγάπη όπως εσείς.
Επίσης, ξεχωρίζουμε την παρουσία της αγαπημένης μας αδελφής Άλκης Μακρή, η οποία συμμετείχε για πολλά χρόνια σε έναν άλλο αγώνα, σε έναν πνευματικό πόλεμο για την εξάπλωση του Ευαγγελίου στη ζούγκλα της Ίριαν Τζάγια, μαζί με τον σύζυγό της, Κώστα Μακρή. Ευχαριστούμε πολύ, αδ. Άλκη, για το παράδειγμα της πίστης σας. Ευχόμαστε εμείς οι νεότεροι να μιμηθούμε το δικό σας παράδειγμα θυσίας και προσφοράς στην υπόθεση του έργου του Θεού.
Στη σελίδα 32 του βιβλίου με τη σύντομη ιστορία της Εκκλησίας «Χριστός το φως το αληθινόν» διαβάζουμε για ιστορίες αυτοθυσίας. Μαθαίνουμε για την ίδια φτωχή χήρα που ζούσε με τη βελόνα της, η οποία μετέφερε την καμπάνα και η οποία υποσχέθηκε $27,50.
Διαβάζουμε επίσης ιστορίες όπως οι εξής:
«Μια άλλη χήρα πρόσφυγας από τη Μαγνησία με τον επτάχρονο γιο της, έδωσε ένα χρυσό βυζαντινό νόμισμα – ενθύμιο του πατέρα της. Όταν διαμαρτυρηθήκαμε για το ότι ήταν υπερβολικό γι’ αυτήν να κάνει κάτι τέτοιο, ξέσπασε σε κλάματα λέγοντας ότι το κράτησε ακόμα και στις χειρότερες μέρες για να το δώσει για το εκκλησιαστικό κτήριο, το οποίο περίμενε με προσμονή. Ο σύζυγός της είχε εκτελεστεί από τους Τούρκους. Ήταν ευκατάστατοι άνθρωποι στη Μαγνησία».
«Ένας νέος πρόσφυγας, ξυλουργός από τη Σμύρνη, έχει υποσχεθεί να δουλέψει για το κτήριο της εκκλησίας επί 20 μέρες δωρεάν. Επίσης, ανέλαβε να κατασκευάσει τον άμβωνα δωρεάν, συμπεριλαμβανομένων και των υλικών και ήδη έχει ξεκινήσει την κατασκευή του στο δωμάτιό του τις ελεύθερες ώρες του, επειδή πιστεύει πως ο Θεός θα μας δώσει την εκκλησία και θέλει να έχει τον άμβωνα έτοιμο, αυτός ο νέος έχει μία χήρα μητέρα και δύο αδελφές».
«Μια καμαριέρα έδωσε όλες τις οικονομίες της (που ήταν η προίκα της), το ποσόν των $15».
Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν με αυτόν τον τρόπο; Η φτώχεια είναι δύσκολη. Η προσφυγιά ακόμη πιο δύσκολη. Ξεριζωμένος ξεκινάς από την αρχή σε έναν άλλο τόπο, που βεβαίως είναι η πατρίδα σου, αλλά πάλι νιώθεις ξένος (ή σε κάνουν να νιώθεις ξένος). Είναι μεγάλο το τραύμα. Εκτός από αυτά, ανήκεις σε μια θρησκευτική μειονότητα, επομένως οι περισσότεροι σε θεωρούν «αιρετικό», μια κατάσταση που δημιουργεί επιπλέον πιέσεις μέσα σου και γύρω σου.
Είναι εύκολο αυτό το «μίγμα» προκλήσεων να σπρώξει την Εκκλησία να κλειστεί στον εαυτό της, να αποκτήσει χαρακτηριστικά «γκέτο». Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στην ιστορία της Εκκλησίας τους 20 αιώνες που προηγήθηκαν.
Αλλά πάλι, μπορεί και να μην συμβεί αυτό! Πότε γίνεται δυνατόν η θρησκευτική ταυτότητα να μη δημιουργήσει τείχος, αλλά να γίνει αγκαλιά; Μπορεί να συμβεί στο μέτρο που οι πιστοί κατανοούν και ενστερνίζονται οι ίδιοι το Ευαγγέλιο. Συμβαίνει όταν η βεβαιότητα που αποπνέει το Ευαγγέλιο γίνει «δική μας».
Τι λέει το Ευαγγέλιο; Γνωρίζετε, βέβαια, τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού· ήταν πλούσιος κι έγινε για χάρη σας φτωχός, για να μπορέσετε εσείς να πλουτίσετε με τη φτώχεια εκείνου (Β Κορινθίους 8:9). Το Ευαγγέλιο μιλάει για πνευματικό πλούτο και πνευματική φτώχεια. Ο Χριστός είχε τα πάντα και τα άφησε, για να έρθει σε μας και να μας κάνει πλούσιους. Όλο αυτό είναι «χάρη» του Ιησού Χριστού.
Το Ευαγγέλιο, λοιπόν, περιγράφει τον άνθρωπο φτωχό. Από τη μία κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού πλασμένο, πολύτιμο, ταυτόχρονα όμως φτωχό, επειδή γεννιέται μακριά από τον Θεό. Η Αγία Γραφή περιγράφει τον άνθρωπο ως «απολωλότα», χαμένο, μόνο που ο ίδιος ο Θεός τον ψάχνει. Γι’ αυτό έρχεται ο Χριστός: ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για πολλούς (κατά Μάρκον 10:45).Ο Χριστός είναι ο Θεός που περπατάει στη γη και ψάχνει τον άνθρωπο, κι όταν ο άνθρωπος θέλει να μάθει για τον Θεό, κοιτάει στον Χριστό. Ο Χριστός, εξάλλου, είπε: Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα (κατά Ιωάννην 14:9).
Ο Χριστός, λοιπόν, έρχεται σε μας, μας ψάχνει και, όταν πεθαίνει, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο, αυτό είναι «λύτρο» για τις αμαρτίες μας, για τη φτώχεια μας. Ο Θεός, που μας αγαπάει τόσο, είναι άγιος Θεός, δηλαδή μισεί το κακό. Γι’ αυτό ο Χριστός πεθαίνει «στη θέση μας». Η αλήθεια αυτή ήταν γνωστή από τους προφήτες ακόμη: Μα ήταν αιτία οι αμαρτίες μας που αυτός πληγώθηκε, οι ανομίες μας που αυτός εξουθενώθηκε. Για χάρη της δικής μας σωτηρίας εκείνος τιμωρήθηκε και στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη γιατρειά (Ησαΐας 53:5).
Ο δημιουργός του κόσμου, ο απόλυτα πλούσιος γίνεται απόλυτα φτωχός, ώστε ο άνθρωπος που επιστρέφει στον Χριστό να γίνει πλούσιος ξανά, δηλαδή να μπορεί να είναι με τον Θεό. Γνωρίζετε, βέβαια, τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού· ήταν πλούσιος κι έγινε για χάρη σας φτωχός, για να μπορέσετε εσείς να πλουτίσετε με τη φτώχεια εκείνου (Β΄Κορινθίους 8:9).Πλούσιος κατά Θεό σημαίνει συγχωρημένος, αγαπημένος, συμφιλιωμένος, δικαιωμένος, υιοθετημένος!
Όταν – κι αν – αυτό γίνει «δικό μου», με ελευθερώνει! Με ελευθερώνει από την ενοχή, τον φόβο, την ανασφάλεια! Μου δίνει ελπίδα, σκοπό και δύναμη! Ο Χριστός τα κάνει όλα αυτά.
Πώς, όμως, γίνεται «δικό μου»; Ο πιο γνωστός πρώην Φαρισαίος, πρώην θρησκευόμενος άνθρωπος δράσης που μεταστράφηκε στον Χριστό, ο απόστολος Παύλος, είπε στον άλλο μεγάλο Απόστολο, τον Πέτρο, σε μια δύσκολη στιγμή τα εξής: Ξέρουμε όμως πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος (Γαλάτας 2:16).
Ειπώθηκαν αυτά τα λόγια όταν η Εκκλησία κινδύνευε από εσωστρέφεια. Θα τρώνε μαζί με τους απόγονους του Αβραάμ κι αυτοί που γίνανε χριστιανοί από τα έθνη; Πόσο μεγάλη θα γίνει η αγκαλιά της Εκκλησίας; Θα υψώνουμε τείχη ή θα γίνουμε αγκαλιά; Ποια ήταν η απάντηση; Η πίστη στον Χριστό σε δικαιώνει! Ξέρεις ότι μπορείς να σταθείς στον Θεό μπροστά καθαρός δια πίστεως! Η πίστη στον Χριστό σε ελευθερώνει, σου δίνει ταυτότητα, ασφάλεια, αποδοχή, συγχώρηση, σκοπό. Ξέρεις πως ο Θεός σε θέλει. Ξέρεις πως ο Θεός σε αγαπάει. Ξέρεις πως ο Θεός σε συγχωρεί. Ξέρεις πως μπορεί οι περιστάσεις σου να είναι φτωχές, αλλά είσαι πλούσιος. Μπορείς να είσαι πρόσφυγας, να ζεις στο πένθος κι αυτό να σε πονάει, αλλά έχεις «βεβαιότητα». Ο Χριστός είναι δικός σου. Ξέρεις πως οι άνθρωποι μπορεί να σε κοιτάνε με μισό μάτι, επειδή, όχι μόνο είσαι πρόσφυγας, έχεις κι άλλο δόγμα, αλλά εσύ ξέρεις πως ο Χριστός σου φτάνει. Είσαι ελεύθερος από τις γνώμες, από τις συνθήκες, από τους φόβους, χάρη στον Χριστό. Ο Χριστός έγινε «δικός σου» δια πίστεως κι αυτό σε «δικαίωσε».
Τότε λοιπόν ξεκινάς να υπηρετείς! Τότε μπορείς κι αγκαλιάζεις! Τότε γίνεσαι γενναιόδωρος. Τότε ό,τι κάνεις, το κάνεις όχι για να «γίνεις» κάτι, γιατί ήδη ο Χριστός σου έδωσε ταυτότητα, ούτε για να αποδείξεις κάτι στον Θεό ή στους ανθρώπους, αλλά επειδή ξέρεις πως είσαι δικαιωμένος εν Χριστώ, δια πίστεως! Ό,τι κάνεις, μπορείς να το κάνεις επειδή ελεύθερος πια, αγαπάς, συγχωρείς, υπηρετείς, προσφέρεις, ανοίγεσαι, διαλέγεσαι, καλωσορίζεις, ψάχνεις τον άνθρωπο που χάθηκε, που πονάει κι αυτόν που αυτοδικαιώνεται. Έχεις τον Χριστό!
Τίθεται, όμως, ένα ερώτημα εδώ. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας μας κινήθηκαν από την προσφυγιά στην προσφορά, επειδή ο Χριστός τους βοήθησε. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι που κινήθηκαν με παρόμοιο τρόπο χωρίς να είναι χριστιανοί. Μπορώ επομένως να προσφέρω και να γίνω γενναιόδωρος χωρίς να είμαι χριστιανός. Γιατί να γίνω χριστιανός;
Χριστιανός έγινε ο άνθρωπος που κατέληξε στο συμπέρασμα πως, η αλήθεια έχει πρόσωπο! Το πρόσωπο αυτό είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή…» (κατά Ιωάννην 14:6). Χριστιανός είναι αυτός που τώρα ακολουθεί με μετάνοια και πίστη το πρόσωπο, τον Χριστό.
Αυτή είναι η προσευχή μας για την Εκκλησία, αλλά και για όλο τον κόσμο, ώστε να μπορεί να υπηρετεί, να είναι αληθινή αλλά και σπλαχνική, να είναι θαρρετή αλλά και ταπεινή. Προσευχόμαστε, οι άνθρωποι της Εκκλησίας να έχουν τον Χριστό, ο Χριστός να είναι «δικός τους»! Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω (κατά Ματθαίον 11:28). Ο Χριστός χορταίνει την ψυχή. Ο Χριστός ξεκουράζει τον νου. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο και την αμαρτία. Ο Χριστός ο ίδιος είναι η σοφία και η δικαίωση και ο αγιασμός μας και η απολύτρωση (Α΄ Κορινθίους 1:30).
Κλείνουμε με την εξής σκέψη: Ό,τι έγινε αυτά τα 100 χρόνια, ό,τι καλό πραγματοποιήθηκε, ό,τι πληγές θεραπεύτηκαν, ό,τι στραβοπατήματα διορθώθηκαν ατομικά και συλλογικά, όποια μαρτυρία για το ευαγγέλιο δόθηκε, το ευχαριστώ μας για όλα αυτά, ο έπαινος και η δόξα πηγαίνουν μόνο στον Τριαδικό Θεό. Όλα υπάρχουν από Αυτόν και μέσω Αυτού, κι Αυτόν έχουν σκοπό τους. Ας είναι Δοξασμένος στους αιώνες! Αμήν (Ρωμαίους 11:36).